Gezellig. Typisch Nederlands, en een woord dat een van de vijf moeilijkst te vertalen woorden is. Andere talen kennen woorden die een deel van de lading dekken, maar het Nederlandse “gezellig” geeft volgens Wikipedia een bepaalde aangename omstandigheid of gevoel weer, een vorm van knusheid, vriendelijkheid, huiselijkheid, vertrouwdheid, kneuterigheid enzovoort. Meestal heeft gezelligheid te maken met anderen samen te zijn (in goed gezelschap). Het kan ergens gezellig zijn (de sfeer), iemand kan gezellig zijn, maar bijvoorbeeld ook een interieur kan gezellig zijn. En wij, Nederlanders, zijn maar wat trots op die gezelligheid!
Woensdagochtend. Henk is altijd wat eerder bij Mijn Buuf en zet vast koffie en thee, rookt op zijn gemak nog een peukje buiten en ik vlieg binnen. We bespreken de taken van de dag: documentmapjes vouwen voor Lesbos, kleine shoppertjes naaien van de Volvo Ocean Race vlaggen en een sample van een festivaltasje maken. Rena komt binnen en start vrijwel direct met de documentmapjes. Ook Wahiba en haar man wandelen binnen. Wahiba trakteert zelfgemaakte soesjes, want ze is geslaagd voor haar inburgeringsexamen. We drinken koffie, hij gaat vast tasjes knippen uit de vlaggen en Wahiba gaat haken. Mustafa en Nooria schuiven iets later aan bij de koffie. Hij is nog steeds ziek, maar komt toch. Zij is nog vol van haar tv-debuut. Allemaal kijken we naar het filmpje en zij vertelt trots dat ze bij haar taalles wordt herkend!
Als iedereen aan de slag is, komt een participatieconsulente van de gemeente binnen met een Eritreese dame en haar zoon. De dame zit alleen thuis, haar kinderen gaan naar school, ze is eenzaam en haar zoon vindt dat ze de deur uit moet. En dus komen ze naar Mijn Buuf. Rena gaat met hen aan de slag: ze laat zien hoe de documentmapjes voor Lesbos worden gemaakt en laat dame en zoon meehelpen.
Ondertussen vertel ik de participatieconsulente, aan de lange tafel bij Mijn Buuf waar iedereen aanschuift en meedoet, over de persoonlijkheden die er inmiddels bij ons stage lopen. Over een slimme, hoog opgeleide vrouw die maatschappelijk werk deed in vluchtelingenkampen. Nu is ze er zelf een en komt bij Mijn Buuf om tasjes te maken voor Lesbos, omdat ze het een geweldig initiatief vindt. Over de wat oudere vrouw uit Soedan, die al 20 jaar in Nederland woont, maar nauwelijks contact buiten de deur heeft. En we praten over het groepje dat aan het werk is: lieve mensen met verhalen en achtergronden die wij alleen uit de krant kennen. Nooria vult aan en kletst gezellig door. De naaimachines ronken, Rena timmert oogjes in de tasjes, op de achtergrond schalt Marco Borsato en de geur van verse koffie, die Henk weer zet, vult de ruimte.
En dan komt plots een leuke dame binnen. In nog niet zo vloeiend Nederlands vertelt ze dat ze Nooria op tv zag. Ook zij zit alleen thuis en ze wil graag wat doen. Ze naait (en dat doet ze goed!), of ze mee mag doen? Ik pak een naaimachine erbij aan de lange tafel, Nooria legt uit wat de bedoeling is en ze gaat aan de slag.
De Eritrese dame vindt het leuk om te komen, maar durft nog niet alleen met het OV. We bespreken de mogelijkheden en besluiten dat het wel erg lastig is om haar naar Mijn Buuf te krijgen. Dan zegt de nieuwe dame vanachter de naaimachine: “ik wil haar wel ophalen op woensdag”. Stiekem krijg ik een brok in mijn keel en ben ik zo trots op ons allemaal.
We drinken nog een keer koffie, praten over Nederlandse woorden als haaknaald en breinaald, als Mustafa vraagt wat Mijn Buuf betekent. Henk legt uit dat Buuf een typisch Nederlandse verbastering is van buurvrouw. Een bakkie bij de buuf doen is koffie drinken bij de buurvrouw.
Mustafa lacht ongemakkelijk, “maar ik ben een man”, zegt hij. Henk antwoordt dat zij de buurmannen zijn die koffie drinken en werken bij de buuf. Mustafa lacht na dit antwoord verlegen naar de nieuwe dame en lijkt tevreden met zijn Buufjes.
Op de valreep komt een vrijwilligster van een taalinstituut binnen met een Syrische vrouw. Ook een naaister. Ze luistert naar wat we doen en ik twijfel of Mijn Buuf een geschikte stageplek voor haar is, want ze is echt goed. Ik leg uit dat we net begonnen zijn en nog weinig middelen hebben. Dat we van oude vlaggen en banners tassen maken en kussens van resten stof. Dan gaan haar ogen glimmen en zegt ze: “dat vind ik er zo mooi aan, recyling, duurzaamheid”.
Tussen 1 en 2 uur gaat iedereen weer langzaam opruimen en richting andere verplichtingen: (klein)kinderen van school halen, taalles, doktersbezoek of gewoon het huishouden.
Nooria en Rena lopen samen weg, “het was gezellig vandaag!”, roepen ze achterom kijkend. En dat is het ook bij Mijn Buuf!