Wij waren op een vrouwenbijeenkomst van Haagse Huiskamer. Statushouders en organisaties waren uitgenodigd om ervaringen te delen, adviezen uit te wisselen en te netwerken.
Het aanbod aan kleine initiatieven die iets doen voor deze doelgroep is best groot. En ook allemaal nuttig. Gericht op elkaar informeren, ontmoeten, steunen, empoweren. Opvallend is dat het aanbod groot is, maar de deelname door deze vrouwen nog moeizaam gaat. Dat onze initiatieven naadloos aansluiten op de vraag is geen issue. Deze vrouwen bereiken blijkt lastiger. Waar wij lekker gebekt ergens op af stappen, is dat in sommige culturen toch anders. Gebrek aan assertiviteit en zelfvertrouwen, onvoldoende taalbeheersing, klein of geen netwerk en geen idee van het aanbod zijn toch wel de rode draad tijdens de bijeenkomst. Ook het overvolle programma met inburgeren, taalles en de zorg voor een gezin of het volgen van een andere opleiding maakt dat deze vrouwen weinig tijd en energie overhouden voor het opbouwen van een sociaal netwerk of vrijwilligerswerk. Aan de wil ligt het vaak niet. Het is vooral lef, tijd en een steuntje in de rug om die eerste stap te zetten.
Ik herken het. Ik wil al heel lang op flamenco-les en heb al minstens zo lang de dansschoenen in de kast liggen. Die lessen zijn ‘s avonds. Hét moment dat ik jarenlang kinderen op bed aan het leggen was, nog even wat klusjes deed of een vergadering had van de ouderraad of de hockeycommissie waar ik in zat. Redenen die ik als excuus gebruikte om niet te gaan, want diep in mijn hart vind ik het ook wel spannend om naar iets toe te gaan, waarin ik vast geen uitblinker ben en de mensen niet ken. En dan spreek ik nog wel de taal….