‘s Middags, als we onze ‘hekken’ sluiten, nadat de Buufjes zijn vertrokken, concluderen we wel heel erg vaak hoe blij we mogen zijn dat onze wieg in Nederland heeft gestaan.
Dat er landen zijn waar mensen zichzelf boven anderen plaatsen en daar vreselijk misbruik van maken, is eigenlijk wel bekend. Mannen met losse handen, werkgevers die mensen uitbuiten, oorlog, armoede.
Lees je daarover op de pagina van Amnesty International, dan ben ik geschokt, maar niet verbaasd, want dat gebeurt nou eenmaal in die landen. Anders is het als het uit de monden komt van onze eigen Buufjes. In het jaar dat we nu bestaan zijn ze ons dierbaar en zijn er vertrouwensbanden ontstaan. Die overigens geen jaar nodig hebben, want met wat persoonlijke aandacht bij een kop thee, komen de verhalen snel los. Verhalen die zo aangrijpend zijn, dat ik soms niet eens meer mascara op doe als ik aan het werk ga. Maar eigenlijk heel snel al hoor ik (delen van) levensverhalen van onze nieuwe Buufjes.
Daarna, als ze wat van die bagage hebben geloosd, gaan ze zich meer ontspannen. Genieten ze van het samen werken. De kletspraat en grappen met lachsalvo’s die het geronk van de naaimachines overstemt en de Nederlandse radio tot stilte maant.
Dan gaan ze de verhalen ook langzaam onderling delen of tijdens de koffie met elkaar aan de grote tafel. De herkenning doet ze nog meer ontspannen.
Op veel verhalen reageren we vaak met: “Maar dit is Nederland hoor. Hier mag dat niet” of “hier doen we dat heel anders”. Vrij luchtig, want wij zijn geen hulpverleners, maar zoeken die wel op als we denken dat het nodig is voor een van de Buufjes. Hun bagage wordt dan vaak ook even mijn bagage.
Op sommige verhalen weet ik echter niet zo snel een antwoord. Die kan ik niet afdoen met: “Hier mag dat niet.” Dat zijn de verhalen over huisjesmelkers, malafide taalscholen en andere Nederlanders die kwetsbare groepen als makkelijk verdienmodel kiezen. Als ik binnen ons eigen netwerk informatie inwin over hoe we daar iets mee kunnen doen, krijg ik vaak te horen dat dat niet risicoloos is. Het houdt ons verbaasd en boos langs de zijlijn. Verbaasd dat er in ons ‘ontwikkelde’ Nederland, zoveel mensen misbruik maken van de kwetsbaarheid van anderen en boos omdat we er niet zo makkelijk iets aan kunnen doen.
Maar binnen onze eigen ‘hekken’ heerst er een gevoel van verbondenheid, vertrouwen en delen we leed, maar ook veel lief en heel veel plezier met elkaar. Wij zijn Buufjes, uit alle landen van de wereld, maar hécht. Een piepklein, bont gekleurde oase in een grauwe, grijze wereld. Nog niet eerder vertolkte onze vestigingslocatie zo de positie van Mijn Buuf!