In de Kloosterkerk in Den Haag zong het St Johns College Choir vanavond. Prachtige stemmen, mooie akoestiek, kerstboom, kaarsen, kortom: alles om na de laatste werkdag dit jaar even goed in de kerststemming te komen.
We hadden een prachtig jaar met Mijn Buuf. Iedereen die ons op social volgt heeft kunnen meegenieten. En voor wie dat niet deed: op feesten, borrels en verjaardagen ga ik op zenden over Mijn Buuf en kan ik slecht stoppen, dus alle kans dat je toch iets meegekregen hebt. Het was ook een hectisch jaar met Mijn Buuf. En vooral de laatste dagen met gebeurtenissen die behoorlijke impact hadden. Op de wereldvrouwen, maar ook op ons.
Onze jongste deelneemster, een mini-wereldvrouwtje, is pas 19 jaar oud. Lief en gezellig en komt bij ons om Nederlands in de praktijk te oefenen, want uit boeken leren is gewoon minder haar ding. Een meisje dat op haar 14e huis en haard verliet, alleen. De oversteek naar Italië maakte, alleen. En uiteindelijk in Nederland terecht kwam, alleen.
Vorige week belde ze op haar werkdag op, half huilend, dat ze niet kon komen, want haar vriendinnetje was bij de overtocht vanuit Libië verdronken. Ik had het bericht in de krant gelezen, maar op het moment dat er een gezicht bij het bericht verschijnt, komt het heel erg binnen. Het meisje kwam deze week weer werken en we vroegen haar over hoe het met haar ging en spraken met haar overleden vriendinnetje en over de tocht die zijzelf afgelegd had. Ze huilde en vertelde en wij snotterden met haar mee. Op zo'n moment zijn de wereldvrouwen van Mijn Buuf gewoon moeders die het kind een knuffel geven, een glas water en een zakdoek. Een warm kerstgevoel maakte zich van mij meester en ik bedacht me weer dat het in Nederland allemaal nog niet zo miserabel is.
Helaas, te vroeg gejuicht, want Nederland is wel miserabel. Ook deze week hoorden we dat een van de oudste deelnemers, een Indiase vrouw, ruim in de 60, niet in Nederland mag blijven. Verwaarloosde straathonden hebben een beter leven, dan dat zij tot nu toe had, maar India is een 'veilig' land. Maar is dat ook voor een vrouw die nauwelijks kan lopen van de pijn, ongeletterd is, oud en alleen? Waar is het mis gegaan in de procedure? Waarom zitten er AZC's vol met criminele asielzoekers uit veilige landen die geen kans maken op een verblijfsvergunning en wordt één oude vrouw, die tientallen jaren in Nederland werkte, ons land uitgezet?
Ik slaap slecht bij het idee dat ze straks in dat vliegtuig zit, aankomt in een land waar ze ruim 20 jaar niet meer geweest is, afgesloten was van iedereen die ze liefhad, alleen op een vliegveld staat en geen plaats heeft om naartoe te gaan. Of wordt ze daar wel opgevangen en geholpen? Wie doet dat dan? Kunnen we contact houden met haar? Hoe gaat ze geld verdienen als ze nauwelijks pijnloos kan lopen en zitten en ongeletterd is? En is er niets meer dat we hier voor haar kunnen doen?
Vanavond in de Kloosterkerk tijdens dit prachtige concert werd het me allemaal weer even te veel. Het publiek in de kerk was welgesteld, had geweldig gedoneerd voor de doelen waar de opbrengst van het concert heen ging, de stemming was feestelijk en de sfeer kerstig.
Daar in die kerk, terwijl prachtige, heldere stemmen "stille nacht'" zongen, stroomden de tranen weer, want vrede op aarde is nog heel ver weg voor velen. En de machteloosheid die ik voelde, omdat het niet lukt om zelfs deze paar mensen de vrede en veiligheid te geven die ze verdienen, is enorm.
Tegelijkertijd bedenk ik me dat we bij Mijn Buuf heel veel andere wereldvrouwen wel dat gevoel van veiligheid geven. Hun transformatie in die maanden, van muis naar mooie vrouwen, hun dankbaarheid en hun vriendschap. En we vierden, ook deze week, dit leven met een gezellige wereldlunch aan een hele lange tafel met elkaar.
Voor deze kerst en het nieuwe jaar zeg ik daarom: "tel je zegeningen, help die ander die het nodig heeft en wees niet bang om te delen." Dat wat je terug krijgt kan geen kerstcadeau tegen op!
Fijne kerstdagen, een gezellige jaarwisseling en tot in 2020!